Hypochandrie: De eerste besmettelijke psychische aandoening!
Mijn vader overleed op mijn veertiende. Sindsdien hou ik er rekening mee dat de mensen waar ik mij aan hecht zomaar doodgaan.
Dit heeft voor bindingsangstige taferelen gezorgd.
Aan alle betrokken mijn oprechte excuses.
Ik bel met mijn aanstaande ex en hij herinnert mij aan de uitslag, die ik morgen telefonisch krijg, van een biopt van mijn baarmoederhals naar aanleiding van een pap3a score van een situationeel uitstrijkje. Liever zeg ik periodiek uitstrijkje, maar dan zou ik liegen, ik heb klachten.
Hij vraagt of ik me zorgen maak.
‘Ik houd geen rekening met mijn aanstaande dood’.
Dat vindt hij grappig. Niet omdat het grappig is om mijn eventuele einde ironisch naar de achtergrond te verschuiven, maar omdat ik me veel drukker maak over de dood van anderen dan mijn eigen dood.
Ik ben volgens hem het tegenovergestelde van een hypochonder, namelijk een hypoch-ander.
Ik ga prima, maak je niet druk. Maar pas op, jij hebt niet lang meer.
Misschien lijden de meeste hulpverleners, redders, coaches, psychologen, artsen en andere therapeutische soortgenoten wel aan hypochandrie. Ze gaan er allemaal vanuit dat de ander niet zo lekker gaat en redding noodzakelijk is. Wanneer de behandeling niet slaagt neemt de hypochandrie in heftigheid toe. Patiënten lijden naast het probleem ook nog eens aan een gebrekkige lijdensdruk, inadequaat hulpvraag syndroom en een lage motivatie saturatie.
Hypochandrie. Misschien is het nog beter gesteld dat deze aandoening alleen voor kan komen in een interactie. Een interactie waarbij twee mensen zich hardnekkig doodstaren op de ander, om zelf maar geen onderdeel te zijn van het probleem. Onder scheidende mensen schijnt er sprake te zijn van een uitbraak. Een aandoening die je samen hebt, maar een symptoom van de aandoening is dat je niet in staat bent om de diagnose te stellen. Lastig. De buitenstaander die de diagnose wel kan stellen, kan zo koortsachtig graag zijn diagnose willen delen met de beoogde patiënten, dat deze ook instant besmet is.
Een onzichtbare aandoening die besmettelijker is dan een buikgriep. Zonder aanraking, zonder deeltjes die zich door de lucht bewegen. Een wijzende vinger is genoeg om de ander geveld te krijgen.
Hypochandrie is het best te behandelen met een flinke dosis gedeelde verantwoordelijkheid.
Maarja dat willen mensen nou eenmaal niet nemen.
Jij ook niet he? Dacht ik al.
Niet mijn schuld.
